وقتی از پایتخت ایران صحبت میکنیم، اشاره به وجود رئیس‌جمهور و چندین وچند صد نفر وزیران و معاونان و کارکنان سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها نیست.
دولت واصحابش بدون دانشگاه و نهادهای دفاعی و صنعتی و تولید و بهداشت و درمان و مراکز علمی-تخصصی همچنین بازار و مردم و دانشجویان و محصلان و محققان و تجربه اندوخته تاریخی و تجمع‌یافته در شهر تاریخی مثل تهران چه کاری می‌تواند بکند.
برای انتقال پایتخت، کدام دانشگاه و مؤسسه و نهاد دارای صلاحیت علمی و بین‌المللی و فنی ملی، کار تحقیقاتی کرده مگر میشود بدون کارشناسی و تحقیقات، هزینه و فایده آن را سنجیده و کجا فرا‌خوان برای این امر مهم داده شده و چه زمان از مردم نظرخواهی شده؟
کارشناسان اعتقاد دارند در ابتدای کار تهران بسیار هوشمندانه به‌عنو ان پایتخت انتخاب شده و به مرور زمان همه امکانات لازم برای مرکزیت و پایتختی مهیا شده است.
تهران به لحاظ کانونی و موقعیت جغرافیایی و استقرار در دامنه البرز شکوهمند و پرنعمت و آب‌و‌هوای معتدل راه‌های دسترسی به سراسر کشور بی‌بدیل است.
اگر تهران به لحاظ ترافیک سنگین و هوای بسیار آلوده و جمعیت نامتوازن و ساختار فیزیکی نامتقارن دارد، این تهران نیست که مقصراست.
دولت‌ها و شهرداران و برخی سیاست‌گذاران ناکارآمد از نظر توسعه‌ای و آینده‌نگری و بی‌توجهی به حقوق شهروندی و نادیده‌گرفتن حق شهروندان به نفع سرمایه و سرمایه‌داری و مبادله‌ای‌شدن زمین و هوا و عرصه و اعیان و میادین و خیابان و پیاده‌رو، و پیاده‌راه و مراکز خدماتی و گردشگری و پارک و محله و فضافروشی بوده و هست.
دولت چرا به مناطق و استان‌ها، چه با تقسیمات موجود یا تقسیماتی جدید با مناطق بزرگ‌تر، اختیارات توسعه‌ای را واگذار نمی‌کند تا نمایندگان صاحب اختیار و نمایندگان محلی، مناطق و شوراها خود به تمشیت امور بپردازند.
دولت امنیت و سیاست خارجی و کلیات سیاست داخلی را تمشیت کند، آن‌گاه خود‌به‌خود از هجوم مردم به مرکز کاسته میشود و مناطق توسعه متوازن می‌یابند.
